Papa is zo ontzettend trots op je. Op 27 november kom je weer volledig thuis wonen. Dat is geweldig nieuws. Je bent zoveel groter geworden en hebt zoveel meer zelfvertrouwen.
Voordat je naar het Leo Kannerhuis ging vond je het moeilijk om aan dat idee te wennen. Maar vanaf de eerste dag stapte je er naar binnen alsof het je thuis was. Zo stoer. Eens in de twee weken mocht je het weekend naar huis. Naar mij. Van vrijdag tot zondag wonen bij papa en je zus.
Vanaf het begin was het duidelijk dat je iedere keer weer iets had geleerd. Ineens werd je niet meer boos als er iets anders ging dan je wilde, maar vertelde je hoe je het liever had gehad. Als je zag dat ik boodschappen ging doen vroeg je of ik bepaald beleg voor op je brood wilde meenemen, in plaats van een woedeaanval achteraf. Je kwam zelf met ideeën over een klok met wijzers op de kamer en een nachtlampje en nog veel meer.
Langzaamaan ging je ook meer meedoen in gesprekken. Niet alleen kreeg je door wanneer er iets aan jou werd gevraagd, maar je begon ook ongevraagd te horen wat anderen zeiden en daarop te reageren. Wat ik vooral knap vind is dat je school kon combineren met therapie en logopedie. Het eten en slapen ging steeds beter en je werd vrolijker.
Toen kwam de grote vakantie. Drie weken thuis, waarvan eentje weer bij mama. Dat was spannend. De weken met mij gingen goed. Jij en je zus speelden zelfs samen. Er waren een paar hele moeilijke momenten waarin je erg boos werd. Maar dat waren uitzonderingen en je was ook snel weer gekalmeerd. Het fijnste was echter dat de week bij je moeder goed ging. Sinds die tijd hebben jullie vaak contact en een sterke band.
Je gaat nu naar een andere school. Voor de derde keer in je leven en je zit pas in groep 5. Weer een nieuwe omgeving en nieuwe vriendjes. De eerste tekenen zijn positief. Dat je eindelijk begrepen wordt. De juf zegt dat jij je concentreert en heel leergierig bent. Inmiddels zijn wij alles aan het voorbereiden zodat je weer volledig thuis kan zijn. Je blijft nog even in dagbehandeling bij het Leo Kannerhuis en papa en mama krijgen ondersteuning. Zodat wij ervoor kunnen zorgen dat je de ruimte krijgt om je te blijven ontwikkelen.
Lieve Sander. Het was moeilijk om je uit huis te laten gaan en ik kan me voorstellen dat je mij ooit gaat zeggen hoe erg jij het vindt dat we die keuze hebben gemaakt. Gelukkig vertel je vaak trots over wat je nu weer op de groep hebt geleerd. Vorige week zei je nog dat het Leo Kannerhuis helpt, want je kunt nu beter met je boosheid omgaan. Wij zien dat, lieve Sander. Wij zien hoe groot het verschil is met dat bleke, bevende, overprikkelde jongetje van een jaar geleden.
Want daar gaat het ons om. Wat jouw dromen later ook zijn, wij willen dat je de maximale kans hebt dat je ze uit kunt laten komen. Dat is hiermee nog niet geregeld. Maar dit was wel een belangrijke stap en daar ben jij heel goed mee om gegaan. Papa is trots op jou!
Eerdere brieven aan Sander: