Vandaag de diagnose, na een lang traject
Het was geen half werk, iedere hersencel gecheckt.
Nu heb ik eindelijk het antwoord op mijn vraag
Mensen willen weten, waarom wil ik dat zo graag?

Bij de diagnose hoort een stempel. Ben ik daarvoor niet bang?
Misschien. Maar dat ik nu de oorzaak ken, dat is mijn belang.
Mijn gedachten, mijn gevoel, hoe ik het ervaar
Zo normaal als ademhalen, maar voor anderen heel raar.

Alle soorten prikkels komen ongefilterd bij mij binnen
Zoals woorden, pijn en warmte, alles wat je kan verzinnen.
Die enorme hoeveelheid prikkels, daar is best mee te leven
Maar om het allemaal te ordenen moet je mij tijd en ruimte geven

Nu lees ik verhalen, door mensen zoals ik.
Ergens in het spectrum, daarmee voel ik een klik
Ze ervaren zoals ik ervaar, die herkenning is echt fijn
Om in een groep voor eventjes geen uitzondering te zijn

Sociaal gehinderd doordat ik niet snap wat er wordt verwacht
Alleen maar kunnen functioneren als ik goed heb nagedacht.
Ben ik overprikkeld of onvoorbereid
Dan raak ik mijn vermogens om te denken of te praten kwijt

Een strijd die ik altijd in alle stilte heb gestreden
Ondanks levenslange schaamte kan ik naar buiten treden.
Want nu ik weet dat ik autisme heb kan de volgende fase beginnen
Ook al ben ik ver gekomen, er valt nog veel te overwinnen.

(Tekst: Michel Koolwaaij)