Wat verwacht je van mij, het kwartje valt niet.
Van buiten onbewogen, van binnen verdriet.
Ondanks schade en schande, nog steeds even wijs.
Autisme, zwart-wit, geen plaats voor grijs.

Mijn hoofd zit vol, mijn ogen zijn leeg
Alles gaat snel, terwijl ik nauwelijks beweeg
Wat is het toch veel, ik hou het niet bij
Aanpassen. Altijd. Maar wie begrijpt mij?

Rust, rust, mijn gedachten geblust
Een keer niet anders zijn, dat lijkt me fijn.
Ik probeer en ik leer, maar geef anderen stress
Je moet me geloven. Het is niet expres.

(Tekst: Michel Koolwaaij)